2012
33WE
Dawno obiecałem, ale ostatnio zajmowałem się odróżnianiem konwersacji lekarzy i kryptologów, programowaniem w Pythonie i failowaniem w olimpiadach. Jednak już jest: „recenzja” nowego ezeta Warszawskiej Kolei Dojazdowej.
Pierwsze spotkanie
Gdy po raz pierwszy zobaczyłem 33WE na zdjęciach, to nie wyglądało to dobrze. W szczególności w porównaniu z wizualizacjami. Jednak na żywo nie jest tak tragicznie. Powiedziałbym nawet, że całkiem nieźle. Razi dość mocno ostra zmiana pionowego położenia pasów w malowaniu (kontrastująca z obłymi kształtami pojazdu).
Wnętrze
Koniec pojazdu z siedzeniami ustawionymi przy ścianach, bokiem do kierunku jazdy oraz wielką tylną szybą z widokiem na drugą taką samą w drugim pojeździe wygląda, przynajmniej dla mnie, trochę dziwnie. Nie wiem, jak to rozwiązanie sprawdzi się w praktyce. Ogólnie rzecz biorąc siedzenia mogły by być odrobinę lepsze. Centymetr lub dwa więcej gąbki i od razu byłoby lepiej. Szkoda również, że w II stopniu usprężynowania nie znalazły się poduszki pneumatyczne, lecz sprężyny gumowo-stalowe.
We wnętrzu słychać również bardzo wyraźnie każdą zmianę ciśnienia w przewodzie hamulcowym, tak jakby miał ujście tamże.
Inne sprawy
Gdy odbywałem tę podróż, był to pierwszy tydzień służby EN97 i przechodził on jeszcze okres „chorób wieku dziecięcego”. W związku z tym, ze Śródmieścia odjechaliśmy z 5 minutowym opóźnieniem (serwisant z Pesy regulował drzwi), natomiast w Kaniach Helenowskich mrówka musiała się zrestartować (pantograf podczas opuszczania uderzył lekko w dach pojazdu wydając głuchy odgłos).
Podobno od dwóch tygodni jeździ codziennie, pokonując 8-krotnie trasę między Warszawą a Grodziskiem oraz 6-krotnie między Warszawą a Milanówkiem.
Dane techniczne można znaleźć na wiki (i są one poprawne).
Ogólnie dobrze. W następnych warto by było przemyśleć jeszcze raz układ wnętrza oraz systemu informacji wizualnej (obecnie bardzo nieczytelna).
Przyporządkowane kategorie: brak