Warszawskie muzeum ma dużo ciekawych eksponatów, jednak w Pałacu Kultury nie zobaczymy żadnego parowozu. A Wiedniu są nawet trzy!
Z wielkim poślizgiem, ale w końcu znalazłem czas, żeby się za to zabrać. Ostatnio albo zajmuję się czymś istotniejszym, niż pisanie albo nie robię nic i śpię. Dzisiaj natomiast: relacja z wypadu do Wiednia.
Jakoś trzeba było tam dojechać. Oczywistych możliwości było 3: dzienny pociąg EuroCity „Polonia”, kolejny dzienny EC — „Sobieski” oraz nocny pociąg pospieszny D 407 „Chopin”. Wybór padł na ten trzeci. Jedzie on co prawda dłużej niż pozostałe dwa (prawie 10 godzin w porównaniu do około 8 w przypadku dziennych), jednak godzina przyjazdu do Wiednia jest znacznie dogodniejsza (6.32). A czas przejazdu jest dłuższy między innymi dlatego, że ten pociąg jest dwukrotnie rozrządzany na swej trasie (w Boguminie i w Brzecławiu).
Bilet na miejsce leżące w przedziale 6-osobowym (Bc-6) wydany wg taryfy SparNight kosztował 39 €. Owa taryfa jest dość restrykcyjna: nie przysługuje wymiana ani zwrot, ponadto nie są stosowane żadne zniżki. Jednak gdy dokopiemy się do standardowych cen połączeń międzynarodowych, szybko zorientujemy się, jak bardzo różnią się one od cen w SparNight.
Podróż rozpoczęła się na stacji Warszawa Wschodnia, gdzie wsiedliśmy do w zasadzie pustej kuszetki Kolei Austriackich ÖBB. Miły konduktor poinformował nas, że tłumów nie będzie, a w przedziale będziemy sami. Istotnie, po przejściu przez wagon stwierdziłem, że przygotowanych dla podróżnych było góra 5 przedziałów (w tym nasz).
Ruszyliśmy o 20.38, zgodnie z planem. Układ biegowy austriackiego wagonu nie pozostawiał wiele do życzenia — poruszał się płynnie i cicho. Widać było, że wyposażenie wagonu ma już kilka lat, jednak utrzymane było w dobrym stanie. W łazienkach sprawne skrobaczki do mydła oraz dmuchawy do rąk.
