Na północ
Wi nøt trei a høliday in Sweden this yër? — Szwecja 20132013
Kopenhaga, S-tog i Mała Syrenka
Stolica Królestwa Danii posiada system szybkiej kolei miejskiej — S-tog — który obecnie jest obsługiwany przez bardzo ciekawy pod względem technicznym tabor. Choć to nie on przyciąga turystów do tego ładnego miasta.
Zanim jednak zabiorę się za opis samego miasta, wspomnę jeszcze o podróży pomiędzy Malmoö a Kopenhagą, która zabiera niecałe 40 minut, a pociąg przejeżdża mostem nad cieśniną Sund, sztuczną wyspą i tunelem pod.
Połączenie między Danią a Szwecją składa się tunelu o długości 3510 metrów, sztucznej wyspy Peberholm (w pobliżu znajduje się naturalna wyspa Saltholm) — 4055 metrów i wantowego mostu — 7845 metrów. Jest to najdłuższy most kolejowo-drogowy w Europie. Dwupoziomowy, dołem kratownicy jeżdżą pociągi, górą — samochody. Najdłuższe przęsło ma 490 metrów, a maksymalny prześwit to 57 metrów. Tyle z technicznych spraw.
Københavns Hovebanegård
Dworzec Główny w Kopenhadze jest przelotowy. Tutaj również mamy halę peronową. Zarówno ona, jak i hala główna dworca mają drewnianą konstrukcję dachu. Pociągi odjeżdżają z trzynastu torów przy sześciu peronach, przy czym dwa perony (z torami 9–12) są przeznaczone dla S-togów.
Østerport
S-tog
System kopenhaskich S-togów powstał w latach 30. XX wieku i w swojej formie jest podobny do tradycyjnych kolei miejskich S-Bahn w Niemczech. Pociągi kursują po wydzielonych torach z dużą częstotliwością — zasadniczo nie rzadziej niż co dziesięć minut. Na trasie średnicowej
, którą obsługuje pięć linii (w szczycie sześć) pociągi pojawiają się na stacjach nawet co dwie minuty. Sieć jest zelektryfikowana prądem stałym o napięciu 1650 V (odbiór z napowietrznej sieci trakcyjnej).
Symbol tej kolei miejskiej to biała litera S w czerwonym sześciokącie. W przeciwieństwie do S-Bahnów, nie jest to skrót od szybkiej kolei miejskiej
(Stadtschnellbahn). Zanim uruchomiono połączenia, na stacjach zaczęto umieszczać ten symbol, na którym S oficjalnie rozwijało się do Station. A nazwę dla S-togów wzięto właśnie od tego S.
Jednak najciekawszy jest tabor. Obecnie eksploatowane są jednostki czwartej generacji, które weszły do eksploatacji w 1996 roku. Oznaczone jako SA cechują się przede wszystkim bardzo krótkimi członami (niewiele ponad dziesięć metrów), bardzo szerokim pudłem — aż 3,52 m (!) oraz oparciem poszczególnych członów (poza skrajnymi) na pojedynczych osiach (jedna na człon!).
Każda jednostka składa się z ośmiu członów. Układ osi można by było spróbować zapisać jako: A'A' + A' + 1' + A' + A' + 1' + A' + A'A'. Długość całkowita to 83,78 m, masa — 123,8 t, a moc — 1720 kW. Składy mogą być eksploatowane z prędkością do 120 km/h.
Pudło ma szerokość 3,52 m. Dla porównania zwykłe wagony spełniające wymogi skrajni UIC-505-1 (stosowanej dla taboru w Polsce; choć infrastrukturę mamy dopasowaną do większej skrajni, ale to inna historia) mają około 2,8–2,9 m. Dodatkowe miejsce w środku pozwoliło na zastosowanie siedzeń w układzie 3+3. Nie są to indywidualne fotele, lecz trzyosobowe kanapy. Zapewniają one jednak poziom komfortu odpowiedni do pociągów aglomeracyjnych. W skład informacji pasażerskiej wchodzą czytelne, duże korale nad przejściami międzyczłonowymi. Pokazane są wszystkie przystanki na linii, a pozioma linia pod nimi wskazuje trasę która pozostała do przejechania. Ponadto nazwa linii (są oznaczane wielkimi literami) i godzina. Do tego głosowe zapowiedzi przystanków i tyle. Żadnych imienin, liczby dni do końca tygodnia, miesiąca, roku, świata… tylko to, co istotne. Bardzo dobrze!
Kopenhaga
Tyle z Kopenhagi. Ładne miasto.
Przyporządkowane kategorie: Dania (3), Danske Statsbaner (1), IC-3 (1), ICE TD (2), Københavns Hovedbanegård (1), Kopenhaga (1), Litra SA (1), Øresundståg (3), Østerport (1), S-tog (1)